Zdenerwowanie

Zdenerwowanie
Konieczne jest sprowokowanie lub samoistne wystąpienie ogólnej aktywności osobnika utrzymanej na poziomie wyższym niż stan spoczynku, a niższym niż stan „wzbudzenia (zdenerwowania). W ramach tej ogólnej aktywności osobnik musi oczywiście wykonać ruch, reakcję nadającą się do warunkowania.
W odpowiednio krótkim czasie po reakcji musi nastąpić adekwatne wzmocnienie. Ukształtowanie odruchu następuje tym łatwiej, im szybciej po
reakcji nastąpi wzmocnienie. Opóźnienie nie może przekroczyć ustalonej granicy czasu,
O łatwości ukształtowania odruchu decyduje także siła wzmocnienia określona przez liczbę i jakość wzmacniających czynników.
W zależności od sposobu stosowania wzmocnienia (stałe, sporadyczne) sposób reagowania i łatwość warunkowania będzie różna. Wzmocnienia sporadyczne mogą być stosowane w stałym odstępie czasu i wówczas w podobnym odstępie nasila się reakcja. Można także stosować
wzmocnienie po stałej liczbie nie wzmacnianych reakcji osobnika, co także zwiększa częstotliwość występowania warunkowanej reakcji.
Ostatecznym efektem odruchu powinna być redukcja działania motywacyjnego lub powstanie motywacji przeciwnej.
Podobne do klasycznych odruchów warunkowych odruchy instrumentalne podlegają wygaszaniu, dochodzi do niego wskutek:

1) niewzmacniania reakcji,

2) utrudnienia reakcji,

3) zmiany rodzaju wzmocnienia (odroczenie wzmocnienia, zmiana znaku wzmocnienia, zmiana stopnia atrakcyjności).

Zależnie od lokalizacji łuku wyróżnia się dwa rodzaje odruchów:

– odruchy rdzeniowe, których łuki zamykają się w rdzeniu kręgowym (w niewielu wypadkach wyżej), są one odruchami bezwarunkowymi,

– odruchy mózgowe, których łuki zamykają się w mózgowiu i są one odruchami warunkowymi o charakterze motywacyjnym. Cechują się one:

1) zależnością od istnienia motywacji,

2) występowaniem elementu warunkowego,

3) wyższym stopniem złożoności zachowania tworzącego zazwyczaj sekwencję ruchów.