Rozmnazanie

Jakkolwiek eukarionty istotnie różnią się sposobami rozmnażania, biolodzy rozróżniają dwa główne jego typy: rozmnażanie bezpłciowe i płciowe. W rozmnażaniu bezpłciowym jeden osobnik rodzicielski dzieli się, pączkuje lub rozpada, wytwarzając dwa osobniki potomne lub większą ich liczbę. W większości sposobów rozmnażania bezpłciowego eukariontów komórki powstają drogą podziałów mitotycznych, toteż ich geny i odziedziczone cechy są takie same jak u osobnika rodzicielskiego. Powstała w ten sposób grupa genetycznie identycznych osobników nosi nazwę klonu. Rozmnażanie bezpłciowe pozwala organizmom dobrze przystosowanym do danego środowiska wytworzyć nowe pokolenia o równie dobrym stopniu przystosowania. Rozmnażanie bezpłciowe przebiega szybko i sprawnie, co wynika m.in. z faktu, iż osobnik nie traci czasu i energii na poszukiwanie partnera. W przeciwieństwie do rozmnażania bezpłciowego, w rozmnażaniu płciowym dwie komórki płciowe, czyli gamety, łączą się, tworząc komórkę zwaną zygotą. Najczęściej każdą z gamet wytwarza inny osobnik rodzicielski, chociaż zdarza się też, iż obydwie gamety pochodzą od jednego osobnika rodzicielskiego. W przypadku zwierząt i roślin gametami są komórka jajowa i plemnik, a zygotą – zapłodniona komórka jajowa. Rozmnażanie płciowe prowadzi do genetycznego zróżnicowania osobników potomnych. Dzięki temu, że osobniki potomne nie są identyczne pod względem genetycznym, a także różnią się genetycznie od rodziców, część z nich może lepiej zaadaptować się do zmian środowiska niż ich rodzice. Ujemną stroną rozmnażania płciowego jest fakt, iż część potomstwa obdarzona mniej korzystną kombinacją cech może mieć mniejszą szansę na przeżycie niż rodzice.