Stabilizacja

Stabilizacja
Jest to zdolność organizmu do utrzymywania względnej stabilizacji środowiska wewnętrznego. Każdy z parametrów środowiska jest utrzymany w pewnym przedziale wahań. Wykroczenie poza ten przedział uruchamia reakcje, które mają za zadanie ponownie sprowadzenie zmienionych warunków do poziomu wahań fizjologicznie przyjętych za normę.
Poszczególne parametry środowiska wewnętrznego mają różny przedział „normy”. Najbardziej stabilnie jest utrzymywana temperatura ciała ( + 1,4 wartości wyjściowej), a stosunkowo najmniej poziom jonów fosforanowych (+ 67). Ogólnie stwierdza się, że im większe znaczenie dla prawidłowości przebiegu procesów życiowych ma dany parametr lub funkcja, tym bardziej stabilnie jest ona utrzymywana.
Mechanizmy homeostazy różnią się w zależności od poziomu, na którym są rozpatrywane. Na poziomie ogólnoustrojowym są to reakcje kierowane i kontrolowane przez ośrodkowy układ nerwowy. Należą do nich reakcje powstające w razie zagrożenia, w których szczególną rolę odgrywają podwzgórze, przysadka mózgowa i nadnercza. Należą tu wszelkie procesy kierowane przez ośrodki motywacyjne (pobieranie pokarmu, wody, zaspokojenie popędu rozrodczego), mechanizmy termoregulacyjne, regulacja składu płynów ustrojowych 1 inne. Na poziomie układowym i narządowym główną rolę homeostatyczną mają odruchy układu autonomicznego oraz układ hormonalny. Jako przykłady można wymienić regulację krążenia i oddychania, regulację funkcji wątroby i nerek lub regulację rozmieszczenia krwi w organizmie.