Mikroskop optyczny

Mikroskop optyczny, używany przez większość badaczy, składa się m.in. z tubusa, zawierającego zespół szklanych soczewek na obu końcach. Jako że obecne mikroskopy zawierają wiele soczewek, nazywa się je mikroskopami złożonymi. Światło widzialne przechodzi w nim przez badany obiekt i soczewki, w których ulega refrakcji, powiększając obraz obiektu. O jakości obrazu obiektów oglądanych pod mikroskopem decydują dwie jego cechy: powiększenie i zdolność rozdzielcza. Powiększenie jest stosunkiem wielkości widzianego obrazu do rzeczywistej wielkości obiektu. Najlepsze mikroskopy optyczne powiększają około 1000-krotnie. Zdolność rozdzielcza jest natomiast zdolnością mikroskopu do uwidocznienia szczegółów badanego obiektu; określa się ją jako najmniejszą odległość między dwoma punktami obiektu, pozwalającą widzieć je oddzielnie, nie zaś jako pojedynczą plamkę. Zdolność rozdzielcza mikroskopu zależy od jakości soczewek i długości fali światła; im mniejsza długość fali, tym większa zdolność rozdzielcza. Długość fali światła widzialnego wynosi od ok. 400 nm do 700 nm; zakres ten ogranicza zdolność rozdzielczą mikroskopów optycznych do szczegółów nie mniejszych od średnicy małej komórki bakteryjnej. W początkach XX w. dzięki użyciu udoskonalonych mikroskopów optycznych, a także wprowadzeniu pewnych związków organicznych specyficznie barwiących różne struktury komórkowe, biolodzy wykazali, że wnętrze komórek zawiera wiele różnych struktur, które nazwali organellami. Do odkrycia budowy komórki w dużym stopniu przyczynili się więc chemicy organiczni dzięki wynalezieniu barwników, gdyż wnętrze większości komórek jest przeźroczyste. Jednakże większość metod przygotowania i barwienia komórek do obserwacji mikroskopowych jest dla nich zabójcza.